Η σύγχρονη ιστορία της πόλης του Ιλίου ξεκινά με την ίδρυση του
οικισμού Ίλιον Τρωάς, το Μάρτιο του 1858, όπου αρχικά κατοικούσαν οι
οικογένειες των εργατών του κτήματος Επταλόφου (γνωστότερο και ως
Πύργος Βασιλίσσης), Βαυαροί αξιωματικοί και αυλικοί και εύποροι
Αθηναίοι ευνοούμενοι της Βασιλικής Αυλής. Ο πληθυσμός του μικρού
οικισμού ήταν μόλις 227 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή που
πραγματοποιήθηκε το 1861. Η επιλογή του ονόματος Ίλιον Τρωάς για τον
οικισμό δεν ήταν τυχαία, καθώς ελάχιστα χρόνια πριν, ευρωπαίοι
χαρτογράφοι τοποθετούσαν στην ίδια περιοχή τον αρχαίο δήμο Τρώων,
στοιχείο το οποίο προφανώς λήφθηκε υπόψη κατά τη διαδικασία της
ονοματοδοσίας.
Στα επόμενα χρόνια - μετά την έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα - το
ενδιαφέρον των χωρικών των Λιοσίων (Άνω Λιοσίων), της Φυλής και του
Μενιδίου, καθώς και πλούσιων Αθηναϊκών οικογενειών για την περιοχή
έκανε πολλούς από αυτούς να εγκατασταθούν στον οικισμό και άλλους να
αγοράσουν κτήματα. Από όλους αυτούς, οι μεγάλες οικογένειες των
Λιόσηδων είναι εκείνες που βρέθηκαν με την πάροδο του χρόνου κύριοι
πολύ μεγάλων εκτάσεων και αναδείχθηκαν σε μία από τις πιο ισχυρές
οικογένειες στην περιοχή.
Έτσι, ο οικισμός μετονομάστηκε αρχικά Κάτω Λιόσια -για να ξεχωρίζει από τα Λιόσια (Παλαιά)- και αργότερα, κατά το τέλος του αιώνα, πήρε το όνομα Νέα Λιόσια, το οποίο έφερε μέχρι και το 1994. Διοικητικά τα Κάτω Λιόσια ανήκαν στο δήμο Αθηναίων, ο οποίος βεβαρημένος με τα δικά του προβλήματα, σχεδόν καθόλου δεν ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη και την τύχη της περιοχής, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του οικισμού μετά το 1861, να αυξάνεται με πολύ βραδείς ρυθμούς: το 1879 ο οικισμός αριθμούσε μόλις 372 κατοίκους, 471 το 1889, 666 το 1896, 801 το 1907 και 1.121 το 1920.
Παρόλο, όμως, που ο οικισμός αναπτυσσόταν με βραδείς ρυθμούς, εν τούτοις, τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου αιώνα, αποτελούσε, μαζί με το Μενίδι, τα "κεφαλοχώρια" της περιοχής βορειοδυτικά της Αθήνας. Τότε, το Περιστέρι δεν ήταν παρά ένας μικρός συνοικισμός, μικρό χωριό παρέμενε και το Καματερό, ενώ οι Άγιοι Ανάργυροι εμφανίστηκαν ως κοινότητα αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο πληθυσμός του οικισμού αυξήθηκε για πρώτη φορά σημαντικά, φτάνοντας τους 1.807 κατοίκους, την οκταετία 1920 - 1928, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε και η ανεξαρτητοποίησή του από το Δήμο Αθηναίων (16 Φεβρουαρίου 1925). Η περιοχή που αποσπάστηκε από το δήμο Αθηναίων αποτέλεσε ανεξάρτητη κοινότητα με την ονομασία "Κοινότης Νέων Λιοσίων". Επρόκειτο για μια τεράστια έκταση που συμπεριελάμβανε εκτός από την περιοχή του σημερινού δήμου Ιλίου και τον μισό περίπου από το σημερινό δήμο Περιστερίου, το μεγαλύτερο τμήμα του σημερινού δήμου Καματερού και ολόκληρους τους σημερινούς δήμους Αγ. Αναργύρων και Πετρούπολης.
Έτσι, ο οικισμός μετονομάστηκε αρχικά Κάτω Λιόσια -για να ξεχωρίζει από τα Λιόσια (Παλαιά)- και αργότερα, κατά το τέλος του αιώνα, πήρε το όνομα Νέα Λιόσια, το οποίο έφερε μέχρι και το 1994. Διοικητικά τα Κάτω Λιόσια ανήκαν στο δήμο Αθηναίων, ο οποίος βεβαρημένος με τα δικά του προβλήματα, σχεδόν καθόλου δεν ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη και την τύχη της περιοχής, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του οικισμού μετά το 1861, να αυξάνεται με πολύ βραδείς ρυθμούς: το 1879 ο οικισμός αριθμούσε μόλις 372 κατοίκους, 471 το 1889, 666 το 1896, 801 το 1907 και 1.121 το 1920.
Παρόλο, όμως, που ο οικισμός αναπτυσσόταν με βραδείς ρυθμούς, εν τούτοις, τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου αιώνα, αποτελούσε, μαζί με το Μενίδι, τα "κεφαλοχώρια" της περιοχής βορειοδυτικά της Αθήνας. Τότε, το Περιστέρι δεν ήταν παρά ένας μικρός συνοικισμός, μικρό χωριό παρέμενε και το Καματερό, ενώ οι Άγιοι Ανάργυροι εμφανίστηκαν ως κοινότητα αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο πληθυσμός του οικισμού αυξήθηκε για πρώτη φορά σημαντικά, φτάνοντας τους 1.807 κατοίκους, την οκταετία 1920 - 1928, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε και η ανεξαρτητοποίησή του από το Δήμο Αθηναίων (16 Φεβρουαρίου 1925). Η περιοχή που αποσπάστηκε από το δήμο Αθηναίων αποτέλεσε ανεξάρτητη κοινότητα με την ονομασία "Κοινότης Νέων Λιοσίων". Επρόκειτο για μια τεράστια έκταση που συμπεριελάμβανε εκτός από την περιοχή του σημερινού δήμου Ιλίου και τον μισό περίπου από το σημερινό δήμο Περιστερίου, το μεγαλύτερο τμήμα του σημερινού δήμου Καματερού και ολόκληρους τους σημερινούς δήμους Αγ. Αναργύρων και Πετρούπολης.
Τα πρώτα χρόνια της κοινότητας ήταν δύσκολα. Η πλήρης
αναδιοργάνωση, η αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων της περιοχής, η
υλοποίηση και η επέκταση μεγάλων έργων υποδομής ήταν οι κυριότερες από
τις προτεραιότητες των διοικούντων, αλλά τα πενιχρά οικονομικά της
κοινότητας δεν βοηθούσαν. Στην αυγή της κρίσιμης δεκαετίας του 1930
σχεδόν κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της περιοχής δεν είχε ακόμα
επιλυθεί και η αδυναμία της Κοινοτικής Αρχής να τα αντιμετωπίσει ήταν
πια προφανής, με αποτέλεσμα οι απογοητευμένοι κάτοικοι να καταφύγουν σε
διαμαρτυρίες. Η δυσαρέσκεια των κατοίκων των Νέων Λιοσίων ήταν τέτοια,
ώστε να αναγκαστούν να ζητήσουν εγγράφως τη διάλυση της κοινότητας και
την εκ νέου προσάρτησή της στο δήμο Αθηναίων, όπου πραγματοποιούνταν
σημαντικά έργα, με την ελπίδα να επωφεληθούν και οι ίδιοι από αυτά. Το
αίτημα, όμως, των κατοίκων δεν έγινε δεκτό από το Κοινοτικό Συμβούλιο με
το αιτιολογικό ότι τα πλεονεκτήματα της αυτοδιοικούμενης κοινότητας
είναι πολύ περισσότερα από τα μειονεκτήματα.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, όμως, στη δεκαετία 1930 - 1940 τέθηκαν οι βάσεις ανάπτυξης των Νέων Λιοσίων και δρομολογήθηκαν όλα εκείνα τα ζητήματα που συνιστούν τη δημιουργία αστικής υποδομής. Η αμέσως επόμενη περίοδος, όμως, του 1940 - 1950, με την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, δεν επέτερεψε τη συνέχιση των έργων ανάπτυξης που είχαν ξεκινήσει. Την περίοδο αυτή ο πληθυσμός της κοινότητας ανερχόταν στους 5.000 περίπου κατοίκους, σύμφωνα με στοιχεία του 1949.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, όμως, στη δεκαετία 1930 - 1940 τέθηκαν οι βάσεις ανάπτυξης των Νέων Λιοσίων και δρομολογήθηκαν όλα εκείνα τα ζητήματα που συνιστούν τη δημιουργία αστικής υποδομής. Η αμέσως επόμενη περίοδος, όμως, του 1940 - 1950, με την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, δεν επέτερεψε τη συνέχιση των έργων ανάπτυξης που είχαν ξεκινήσει. Την περίοδο αυτή ο πληθυσμός της κοινότητας ανερχόταν στους 5.000 περίπου κατοίκους, σύμφωνα με στοιχεία του 1949.
Τη δεκαετία 1951 -
1961 η πληθυσμιακή έκρηξη, η οποία είχε σημαντικές επιπτώσεις όχι μόνο
στα Νέα Λιόσια, αλλά και σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο, ήταν η αιτία της
σχεδόν πλήρους οικοπεδοποίησης των εναπομεινασών εκτάσεων της
κοινότητας. Το 1951 η κοινότητα των Νέων Λιοσίων είχε 5.460 κατοίκους,
ενώ το 1961 ο πληθυσμός της ανερχόταν στους 31.810 κατοίκους,
σημειώνοντας τη μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση σε ολόκληρο το
Λεκανοπέδιο: 492%! Κατά την περίοδο αυτή τα οικονομικά της κοινότητας
παρέμεναν τόσο άσχημα, όσο και τα πρώτα χρόνια της αυτοτέλειάς της.
Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο η οικιστική ανάπτυξη συρρίκνωσε σταδιακά τον αγροκτηνοτροφικό χαρακτήρα της περιοχής, ενώ την ίδια εποχή άρχισε και η συρρίκνωση του κτήματος του Πύργου Βασιλίσσης. Τον Απρίλιο του 1963, με το Βασιλικό Διάταγμα 212 η Κοινότητα Νέων Λιοσίων έγινε Δήμος. Πρόεδρος της κοινότητας την εποχή αυτή ήταν ο Γεώργιος Κακούρης, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του Δημαρχεύοντος μέχρις τις εκλογές του 1964, οπότε Δήμαρχος εξελέγη ο Αθανάσιος Οικονόμου. Ο πληθυσμός του Δήμου ξεπερνούσε πλέον τους 50.000 κατοίκους.
Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο η οικιστική ανάπτυξη συρρίκνωσε σταδιακά τον αγροκτηνοτροφικό χαρακτήρα της περιοχής, ενώ την ίδια εποχή άρχισε και η συρρίκνωση του κτήματος του Πύργου Βασιλίσσης. Τον Απρίλιο του 1963, με το Βασιλικό Διάταγμα 212 η Κοινότητα Νέων Λιοσίων έγινε Δήμος. Πρόεδρος της κοινότητας την εποχή αυτή ήταν ο Γεώργιος Κακούρης, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του Δημαρχεύοντος μέχρις τις εκλογές του 1964, οπότε Δήμαρχος εξελέγη ο Αθανάσιος Οικονόμου. Ο πληθυσμός του Δήμου ξεπερνούσε πλέον τους 50.000 κατοίκους.
Σταθμό στην ιστορία του Δήμου αποτέλεσε η απόφαση του
Δημοτικού Συμβουλίου, την 8η Οκτωβρίου 1991, για την μετονομασία της
πόλης, η οποία υπεγράφη στις 21 Σεπτεμβρίου 1994 από τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας και δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. 159/29-9-1994. Ο Δήμος Νέων
Λιοσίων μετονομάστηκε επίσημα πλέον σε Δήμο ΙΛΙΟΥ.
*Πηγή ιστορικών στοιχείων: «ΙΛΙΟΝ, Πορεία στους αιώνες», Μαρίνου Διώτη & Σπύρου Γεωργόπουλου, Έκδοση Πολιτιστικού Κέντρου «Μελίνα Μερκούρη», Ίλιον, 1995
Το Ίλιον είναι ένας από τους 9 δήμους της Δυτικής Αθήνας, ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος σε πληθυσμιακό μέγεθος, με κατοίκους που ξεπερνούν τους 130.000. Έχει συνολική έκταση 9.250 στρέμματα και χωρίζεται οικιστικά σε 7 συνοικίες και 19 γειτονιές. Το Ίλιον βρίσκεται 8 χλμ. βορειοδυτικά του κέντρου της Αθήνας και συνορεύει ανατολικά με το δήμο Αγ. Αναργύρων, νότια με το δήμο Περιστερίου, δυτικά με το δήμο Πετρούπολης και βόρεια με το δήμο Καματερού, ενώ το κέντρο του είναι είσοδος και έξοδος των δήμων της βορειοδυτικής Αθήνας από και προς τη Δυτική Αθήνα. Παναγιώτης Χ, Οδυσσέας Φ
*Πηγή ιστορικών στοιχείων: «ΙΛΙΟΝ, Πορεία στους αιώνες», Μαρίνου Διώτη & Σπύρου Γεωργόπουλου, Έκδοση Πολιτιστικού Κέντρου «Μελίνα Μερκούρη», Ίλιον, 1995
Το Ίλιον είναι ένας από τους 9 δήμους της Δυτικής Αθήνας, ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος σε πληθυσμιακό μέγεθος, με κατοίκους που ξεπερνούν τους 130.000. Έχει συνολική έκταση 9.250 στρέμματα και χωρίζεται οικιστικά σε 7 συνοικίες και 19 γειτονιές. Το Ίλιον βρίσκεται 8 χλμ. βορειοδυτικά του κέντρου της Αθήνας και συνορεύει ανατολικά με το δήμο Αγ. Αναργύρων, νότια με το δήμο Περιστερίου, δυτικά με το δήμο Πετρούπολης και βόρεια με το δήμο Καματερού, ενώ το κέντρο του είναι είσοδος και έξοδος των δήμων της βορειοδυτικής Αθήνας από και προς τη Δυτική Αθήνα. Παναγιώτης Χ, Οδυσσέας Φ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου